De verandering

Ik zal beginnen met de “Facts” voor diegene die verkort een update willen!

• Ons afscheid in Nederland was op alle manieren meer dan geweldig, een vet feestje, warme kerst met familie, heerlijke etentjes met vrienden en gezellige logeerpartijtjes. En een tijdschrift om nooit te verliezen met de mooiste woorden in ons koffer mee.
• We wonen in een heerlijk compount, van alle gemakken voorzien.
• Vietnam is een makkelijk land om te wonen, je komt overal en kan alles doen.
• Eenzaamheid is er niet, een ultieme verbondenheid met het gezin.
• Waar je ook op de wereld bent, ook hier hebben we al snel ons dagelijks ritme gevonden en dat verschilt niet zo heel veel van de Burghstraat in Eindhoven.
• De school van de kinderen is fantastisch! Er wordt wel veel van ze verwacht zonder dat ze een woord engels spreken, maar ik heb de tijd om met ze te oefenen en er te zijn (het zal niet lang meer duren of de meisjes gaan mij verbeteren).
• We plannen heerlijke dagjes uit en vakanties, maar daarnaast is het echt gewoon boodschappen, school en werk.
• Het allemaal niet voor niets (letterlijk dan), het is hier alles of niets. Voor een heleboel dingen betaal je zoveel meer dan in NL. Action kom maar gewoon in Vietnam zitten ;). Alleen locale dingen kosten niets.
• Die sebatikal gaat niet zo heel lang duren bij mij, het voelt niet goed alleen maar te nemen van een land waar ook zoveel te geven is. Ik heb vrijwilligerswerk gevonden.
• Als we niet zouden willen missen kunnen we de nederlandse tradities gewoon voorzetten, de nieuwjaarsduik (in een zwembad met ijsblokken, koningsdag, de sint, alleen carnaval slaan ze over ;).
• Han zijn werk bevalt prima.
• Als laatste het meest aangrijpende, het gemis wat met name Isa ervaart, zo pijnlijk haar op deze leeftijd al zo pijn te moeten zien hebben. Maar heb nog alle vertrouwen dat er een moment komt waarop ze terug kan kijken op een bijzonder verrijkende en dappere ervaring.

De verandering:

Er zijn volgens mij duizenden boeken geschreven over de verandering, dat zou ik ook kunnen doen, maar of het boeiend wordt weet ik niet. Laat ik dus eerst maar eens beginnen om de woorden goed op deze blog proberen te omschrijven.

Waar het begon hebben jullie gelezen en toen kwam de datum dichterbij. De laatste keren van vanalles. Ik was enthousiast, soms nerveus en na wederom een lief gebaar van een lieve vriendin emotioneel.
Echter alle lieve geschreven woorden van iedereen vormden wel het warmste boek ook gelezen.
Toen mijn werk stopte was het echt bijna zover. De wildste plannen met Han om samen enorm te genieten van de weken dat we nog vrij waren samen in NL. Maar de dagen werden met name beheerst met sorteren, inentingen, pakken, formulieren invullen, afscheidsfeestjes voor de meisjes en gezellige dates met iedereen.
De verhuizers voor de deur en daar ging de hele zooi van de Burghstraat, alles gestickert met air, zee en opslag. Het voelde als een opluchting. Behalve het wegbrengen van Sam, zo sneu voor de meisjes, al blijkt dat ze die emoties niet meteen laten merken. Sam heeft een warm thuis, Hanne en Guus zullen goed op hem passen. Maar voor de meisjes voelt het als een gezinslid die we achter moeten laten. Soms denk ik wel eens dat we hem mee hadden moeten nemen, maar daar zou Sam niet gelukkig van worden en ons hier best beperken in het aangaan van de avonturen.
De kerst was erg gezellig met de familie alsof er niets zou veranderen. Ik denk ook niet dat je vooraf weet hoe je gaat missen. Dat werkt dan soms bij volwassene toch nog het hetzelfde als bij kinderen.

You never stop loving someone, you just learn to live without them (je leert om op afstand elkaar lief te hebben)

De kerst gaf wel even een obstakel. Ik had een ontstoken (spat)ader bij mijn been. Niet echt een probleem, zou er anders gewoon mee doorlopen, maar toch even de huisartsenpost bellen, omdat ik na 2 dagen in een ander land ben. Advies was om 4 weken niet te vliegen, vanwege risico op trombose. En wanneer meneer de internist dat heeft gezegd, zal niemand anders adviseren. Het werd niet erger en we besloten te vertrouwen op mijn eigen boeren verstand. Een prachtige steunkous van mijn tante gekregen en veel lopen in het vliegtuig. Afgevinkt, het gevoel heeft me niet in de steek gelaten.

Maar zo merk je maar, je kan alles goed geregeld hebben en dan gebeurt er iets dat je niet in de hand hebt.

Schiphol met lieve vrienden en familie, harstikke enthousiast. En daar is dan het echte gedag. En wat voel je dan goed waar je om geeft. Wat moest ik huilen en wat waren de meisjes en Han relax. Maar eenmaal door de douane, konden we met z`n vieren met een lach de reis beginnen. In het vliegtuig mocht ik cadeau`s uitpakken en daar werd ik opnieuw door geraakt. De steward vroeg of ik ziek was, zegt Isa; Nee, wij gaan 3 jaar in Vietnam wonen en mama mist mijn oma en tante. Zo helpen we elkaar in het gemis.

One of your hugs would be nice right now

Eenmaal aangekomen voelde ik leegte. De weg naar het appartement hadden we al eens gereden. Die leegte is ook wel te verklaren. Er was ook werkelijk nog niets. Een paar koffers en een huis. De rest moeten we gaan maken, maar daar had ik even geen vertrouwen in. We waren allemaal heel moe en amper geslapen. Dus eerst maar eens een goede nachtrust en dan fit opnieuw naar ons nieuwe begin kijken.

Set a goal that makes you want to jump out of bed in the morning

En dat beviel al een stuk beter. Wakker worden, samen ontbijten en dan meteen het zwembad in. We wonen op een appartement wat geen realistische weergave heeft van Vietnam. Of ook weer wel. Want er is hier weinig gemiddeld. Het is heel basic of heel luxe. En wij als nederlanders zoeken dan in eerste instantie naar herkenning, dat is er niet. Maar dan toch maar iets wat zoveel mogelijk aansluit voor de kinderen. Een compound waar ze naar school kunnen wandelen, zelf naar de speeltuin kunnen en zo in de buurt vriendjes en vriendinnen kunnen gaan maken.
De boodschappen (doen we zelf) en dat is een stuk lastiger dan naar de Jumbo om de hoek waar je het lijste blind in je wagen gooit. Welke rijst van de 50 verschillende hebben we in godsnaam nodig en hoe werkt dan zo`n “makkelijke” rijstkoker. Tot op heden ben ik nog niet verder gekomen dan rijst met groente en als variatie gamba`s, beef of kip. En hetzelfde sausje, aangezien onze smaakpupillen die kunnen verdragen. Oh ja, wat cashewnoten erover, want dat hoort bij die Aziatische gerechten. In ochtend nog gewoon yoghurt met fruit ipv pho soep.
De meisjes genieten van het zwembad, ballenbak, knutselhoek, speeltuin en elkaar. Speelgoed hebben we nog niet (niet zo handig bedacht van deze mama). Maar ze hadden elke dag een cadeautje van vriendinnen om uit te pakken, waar ze erg blij mee waren. Ze vragen wanneer ze weer naar hun vriendinnen kunnen, wanneer ze engels kunnen, wanneer de scooter komt (want lopen is warm en iedereen heeft toch een scooter). En soms breekt hun hart van gemis en onzekerheid wat deze wereld ze brengt en dan breekt al mijn vertrouwen in dit mooie leven ook.

If light is in your heart, you will find your way home

We nemen onze tijd om te wennen, dus gaan soms met de taxi de drukte in om eens wat rond te wandelen en lekkere restaurantjes te vinden (al hebben we niet zo`n culinaire kinderen). Dan verbazen de meisjes zich over vanalles, een heel klein vrouwtje op straat, de armoede, de lichtjesroute en dat volwassene hier ook van Hello Kitty houden.

We passen de schoolpakjes op hun nieuwe school wat geen enkel probleem lijkt te zijn voor ze. Het liefst houden ze het meteen aan. Het geeft ook wel vertrouwen dat ze ergens bij horen in deze lege weken.

En dan het echte nieuwe jaar: Dat hebben we gevierd zoals we ook de komende jaren met elkaar willen vieren, verbonden en erg rustig. We zijn de stad in geweest, gegeten en een heerlijk koffiekraampje gevonden. Daar zat een nederlandse meneer en dat verbaasd de meisjes, ze hebben dan meteen een ‘band’, vragen ronduit waarom een nederlander hier kan zijn.

The quieter you become, the more you are able to hear (het motto van 2016)

Voor Isa en Lola begon het nieuwe jaar goed. We zijn gaan lunchen bij een college van Han. Hij heeft een dochter Lissa die bij Isa in de klas komt. Op deze manier begint er langzaam aan nieuw contact te komen.
Han is gestart met werk, wij gaan er maar eens op uit voor een waterpuppetshow. Maar we worden verrast want we staan voor de dierentuin waar vanalles te doen is, drakendans, goochelshow, etc. Een euro entree, dat maakt het makkelijk het plan om te gooien. Met rode wangen, natte haren en bezweet lijf kijken we onze ogen uit. Ik moet overal foto`s van maken en de vietnamese mensen maken allemaal foto`s van de meisjes. Ik ben ze wel aan het leren dat ze zeker niet alles goed moeten vinden, een foto oke, aanraken hoeft niet en dan zeggen ze “no”.

De eerste dag school. Behalve taal valt alles meer op de school. Lola wil geen kus meer, begint te spelen. En Isa wordt meteen door Lissa meegenomen. Zij heel dapper en daar liep ik. Mijn tijd in dit mooie land, met een dubbel gevoel ze daar achter te laten. Maar vanaf de eerste dag komen ze met een lach uit de klas. De school heeft alles, persoonlijke benadering, creatieve manier les geven en leren. Je kan Lola haar klas volgen, de juf plaatst wekelijks heel veel foto`s. En ze valt wel op tussen alle aziaten:
http://aisskjesdragonfliesclass2015-2016.weebly.com.
De site van de school: http://www.aisvietnam.com

Ik verveel me nog geen enkel moment wanneer de kinderen op school zitten. Hardlopen, na 5 km ben je hier al meer bezweet dan in nl de hele marathon. Boodschappen doen is ook nog een halve dagtaak. Ik probeer nog erachter te komen wat de werkelijke prijzen zijn, want volgens mij betaal ik met mijn witte huid overal het dubbelen. Maar volgende week ga ik een kookles doen en naar de markt. En ik hoop iemand te vinden die dit enkele keren met mij wil doen. Maar tot op heden willen ze het allemaal alleen maar overnemen, wil je nog een nanny of iemand die in het huishouden helpt is mij wel 10 keer gevraagd.
Ik ben op zoek naar wat leuke plekjes door als een toerist rond te dwalen in de stad en er over te lezen.
Eenzaam voelt het niet, iedereen lijkt bereid je de weg te wijzen of tips te geven. Ik neem nog even de tijd dit alleen op mijn gemakkie wat uit te vinden.

Be careful who you make memories with. Those things can last a lifetime.

Vandaag heb ik een gesprek gehad voor vrijwilligerswerk. Het kwam op mijn pad en moet denk ik zo zijn. Een organisatie die vrouwen helpt die verkocht zijn, bedrogen en sexueel misbruikt zijn of in de prostitutie terecht zijn gekomen. Het vaak moeilijk voor ze om terug naar Vietnam te komen, omdat ze moeten bewijzen dat ze Vietnamese zijn. Eenmaal terug zijn het beschadigde vrouwen. Er wordt een huis opgezet om ze te behandelen en te reintegreren. Het huis is er al, de vergunningen nog niet rond. Er is dus nog heel veel te doen. Geld werven door verkoop van sieraden en jam, preventie, zorgprogramma`s schrijven, een koffiezaak runnen waar ze kunnen gaan werken, enz. Dit wordt vervolgd.

En Isa en Lola hebben ook al hun goede doel. Er woont een jonge man onder de brug waar we geregeld langs rijden. We hebben een grote tas gekocht en gaan daar spullen voor hem in doen. Isa wil ook een foto van ons geven dat hij ook een foto van vrienden heeft.

Eigenwaarde, is heel wat anders dan je waarde laten bepalen door wat anderen over jou vertellen

Voor nu is het een droom van waaruit we nog niet ontwaakt zijn, dat zal echt nog wel komen….maar daar gaan we nun nog niet mee bezig zijn. En voor Isa en Lola wordt het alleen maar makkelijker hoop ik. Ik wens dat deze ervaring voor hun een steeds mooiere droom gaat worden wat ze de rest van hun leven verder helpt.

Before Alice got to wonderland she had to fall pretty hard down a deep hole

En het missen, ik heb al jullie lieve woorden in een boek. Er zijn al verschillende tickets geboekt. In de zomer zijn we weer terug (een paar weken). En dan zien we wel weer verder.

We zijn met elkaar en dat is heel veel waard.

Mijn bucketlist:
• De stad verkennen: Ik ga 1 keer per week een stukje ontdekken
• Studie uitzoeken: Start na de zomer
• Cultuurles: Staat gepland de 29ste
• Engelse les: Wordt aan gewerkt
• Kookles: Staat gepland de 27ste. En mogelijk dat ik nog iemand vind om dit vaker met mij te doen
• Scooter leren rijden: Moet nog aangeschaft worden
• Kledinglijn opzetten: Laat eerst mijn naaimachine maar eens aankomen
• Triathlon: Aan het trainen
• Yogadocent worden: 28ste eerste yogales
• Vrijwilligerswerk: http://www.hopeunending.org
• Minder plannen, maar genieten van het moment