Een half jaar verder........

Een half jaar verder en we stappen weer op het vliegtuig…………………

Elke dag stond op mijn lijstje om deze blog bij te houden, maar de dag won het telkens van mijn planning. De laatste keer dat ik schreef waren we met z`n alle bezig om onze draai te vinden. Dat lijkt al ver weg, wat kan er veel gebeuren in een half jaar. Al hebben we hier ook een gewoon dagelijks ritme, alleen hetgeen je meemaakt kan ook ineens een hele andere wereld zijn, waardoor sommige momenten snel op de achtergrond verdwijnen.

The best feeling in the whole world is watching things finally fall into place after watching them fall apart

De eerste maanden school was vol indrukken en angsten van de kinderen, omdat ze de taal niet spraken. Dat lijkt nu allang geleden. Ze praten net zoveel met hun vriendinnen in het Engels als ze in Nederland deden. De taal lijkt eigen. De school is totaal anders dan het curriculum in Nederland. De meiden leren zich bewust te worden van de wereld om hun heen. Isa krijgt huiswerk en leert op een creatieve manier zelf ontdekken. Ze heeft zich aangesloten bij een huiswerkgroepje na school, dit heeft haar veel vriendinnen opgeleverd en daardoor is de onzekerheid wat op de achtergrond gegaan. Maar Isa heeft dalen gehad, dat uit zich met name in niet anders willen zijn dan anderen (dus hier het liefst lange mouwen en een legging, ze zal niet bruin worden ;). Lola heeft haar vriendin gevonden en geniet enorm van de klas. Ze heeft afscheid genomen van de kleuters en gaat volgend jaar beginnen in year 1, lezen en schrijven (een jaartje eerder dan in Nederland). En spelen met anderen culturen is zo mooi, Lola haar beste vriendin komt uit Korea (daar waar je leeft om te eten, i.p.v. eet om te leven, dit is natuurlijk een match voor onze grote snoepkont).

Zoals de eerste dagtripjes waren dat we ze bij de hand moesten nemen naar het strand, zo regelen ze het nu gewoon zelf in het Engels. En binnenkort in het Vietnamees ;). Ze krijgen ook Vietnamees op school. Han en ik hadden ook een start gemaakt met Vietnamese les, maar na 3 keer het bijltje erbij neergelegd. 5 verschillende betekenissen voor een woord met net een verschillende klank vraagt om jaren training, in de hoop dat iemand je dan begrijpt. Ik probeer zo nu en dan een kort praatje met de taxichauffeur, die alleen maar hartelijk lacht om mij. Dankjewel (Cảm ơn) kan ik uitspreken en dat is heel fijn in een land waar je dankbaar voor mag zijn zo te mogen leven.
De eerste tripjes gedaan richting strand en jungle. Wanneer je de stad uit rijdt langs vele rijstvelden, dezelfde winkels, huizen en markten langs de weg komen we bij een heerlijk resort. Er omheen is niets. Maar een dagje weg uit de drukte is heerlijk. Dit gaan we vaker doen. Wanneer het seizoen is kan Han lekker Kitesurfen en de meiden genieten van de stilte. De jungle is heerlijk om te ervaren daar waarvoor we gekomen zijn. Een land met veel natuur en ook veel armoede. We hebben fijne visites, ik begin het trailrunnen te ontdekken (om volgend jaar mijn eerste 100km te rennen in Sapa), Han geniet van zijn werk en de kinderen steeds meer activiteiten.

Ik heb me ook bezig gehouden met het coördineren van de vrijwilligers van Home of Hope (www.hopeunending.com) en daarnaast een campagne in Nederland opzet. Iedereen die hier op welke manier dan ook een bijdrage aan heeft geleverd wil ik zo ontzettend bedanken. Het is zo fijn om in een land waar zoveel te ondersteunen is in een vrijwilligersorganisatie te werken. En ongelooflijk hoe humen trafficking zo actueel en dichtbij is. De donaties gaan naar het inhuren van een tuinman en de rest staat te wachten op het volgende traject. Het werken in een vrijwilligersorganisatie draait meer om de werkelijke passie en verbondenheid met elkaar, i.p.v. je geld verdienen voor de hypotheek (zoals je dat ooit in een organisatie kan zien). De organisatie is redelijk nieuw en er moeten nog veel stappen gezet worden, hierdoor wordt ik ook met de neus op de feiten gedrukt, dat mijn bedje altijd redelijk gespreid was wat betreft werk (en thuis ook hoor pap en mam). Met het coördineren van de vrijwilligers ben ik gestopt, aangezien ik alle vietnamese namen niet van elkaar gescheiden kon houden en ik me toch meer op het ontwikkelen van inhoudelijke programma`s wil richten. Elke maandag komen we bij elkaar en ik oefen om met de scooter aan de andere kant van de stad te komen. Eerst achterop bij mijn collega, dan erachter aan en vervolgens de laatste stap, alleen de weg vinden en meebewegen in het verkeer. Dat overigens redelijk eigen wordt en eigenlijk niet zo moeilijk is. Zie het als een druk concert, wanneer je een opname ziet denk je ‘wat een drukte om hiertussen te staan’ en wanneer je er staat heb je zo je eigen ruimte gevonden.

Na het eerste half jaar met veel voorspoed breekt de vakantie aan. Isa heeft haar afspreekkalender helemaal op orde. Al twijfelde we eerst of we wel moesten gaan, dit kunnen we de meiden niet ontnemen. Aangezien de meiden net een beetje een draai begonnen te vinden en onze angst was straks weer opnieuw te moeten beginnen. Maar Isa`s juf zei heel terecht dat het goed zou zijn om te ervaren dat alles in Nl er nog steeds is, ondanks hun vertrek (voor even).

Good friends are like stars……You don`t always see them, but you know they are always there

Exact 6 maanden later na een goede reis staan we weer op Schiphol. Isa en Lola waren voorbeeldig tijdens de vlucht. Het voordeel van alleen met kinderen reizen is dat je jezelf op het ergste voorbereid en dan valt alles mee.
Voor Isa en Lola zijn het 3 weken lang intensief genieten. Verwend worden met aandacht van de opa's en oma's. Op het schoolplein van de Wilakkers staan met knikkende knieën of ze nog wel herkend worden en door iedereen geknuffeld worden. Kinderfeestjes, logeerpartijtjes (elke ochtend vragen waar het feest deze dag zich weer afspeelt), in de eigen klas 5 dagen meedraaien, heerlijk buiten spelen (waar het niet te heet is) en trots kunnen vertellen wat ze allemaal meegemaakt hebben. Voor het eerst zie ik trots, volledige ontspanning en there where you belong.

Integrity is doing the right thing even when no one is watching

Wat me met name zo verbaasde is de schoonheid waarmee ik in Nederland, naar Nederland kon kijken. Heimwee krijgen naar Nederland wanneer je er bent. Vrienden waarmee je zonder taalbarrière eindeloos kan praten, omdat je elkaar lang kent en een soortgelijk leven leidt. Familie met eindeloze liefde en thuis voelen. De letterlijke ruimte in en rondom alle huizen. De hele buurt (wat eigenlijk net zo`n gemeenschap is als op het compound), maar zo vertrouwd en gastvrij. Het vertrouwen en vrijheid zoals de kinderen kunnen spelen. En een groot gemis van de bossen, waar ik me nooit bewust van was. En het verlangen van altijd mooi weer in Vietnam, maakte plaats voor het genieten van de seizoenen en voorjaarszon in Nederland. In alle rust op het fietsje springen en alle winkels die je nodig hebt in 1 centrum kunnen vinden. En op kraamvisite kunnen wanneer er een lieve baby geboren wordt. Zo heeft alles zijn voor- en nadelen. En gelukkig leven we ons leven zo dat we een ongelofelijk groot vermogen hebben ons aan te passen aan de situatie zoals die is.

De laatste dag Isa haar kinderfeestje, waar een traantje niet achterwege kon blijven toen Isa door de microfoon zei; Dankjewel en tot volgend jaar. Hier kan ik me helemaal bij aansluiten, dank voor alle gastvrijheid en warmte die we hebben gekregen. We komen terug, want ik voel nu meer dan het eerste halfjaar wat een rijkdom wij in Nederland hebben. En alleen al dit zo te mogen ervaren zou Vietnam al waard maken, want hoe mooi is dat. Maar het was ook goed om weer op het vliegtuig te stappen, want in Vietnam wacht papa en de vakantie met z'n vier in rust. En zolang iedereen in Nederland gelukkig en gezond blijft pakken we de fijne momenten volgend jaar weer gewoon op (alleen dan staan we denk ik ergens op de camping, dat geeft wat meer rust en het campingleven missen we nu al!).
Home is where you're hart is (en je spullen), we landen thuis in Vietnam. Toch ook blij weer mijn eigen plekje te hebben nadat we 3 weken overal rondgezworven hebben, dan kan je genieten van zelf koken, een eigen bed en rituelen. Maar het thuis zijn is kort, na 5 nachten staat ons volgende avontuur voor de deur, Malysia!

We travel not to escape life, but for life not to escape us

Bij terugkomst in Vietnam werd ik wel even geconfronteerd met de expat dip. Ik wilde bossen i.p.v. scooters, een huis i.p.v. appartement, mijn familie en vrienden i.p.v. culturen verkennen. Maar wanneer je in 2 uur vliegen op het vliegveld van Kuala Lumpur staat komt de glimlach weer. Dit is ook waarom we dit avontuur aan zijn gegaan.

Wat een gave stad! Snelwegen zoals in Nederland (modern), met de lokale auto`s die we in Nl niet kunnen vinden. Veel groen onderweg naar de stad en moderne gebouwen. Maar bovenal de culturen die al zo lang naast elkaar bestaan, wat zo gemoedelijk lijkt te zijn. Moslim, Indiërs en chinezen, dat is Malysia.
We slapen in Chinatown, wandelen daar 's avonds tussen de vele Nederlanders die in Malysia op vakantie zijn rond. Wat is dat toch met Nederlanders, overal te bekennen. Isa en Lola houden meer van deze markt hier dan in Vietnam, mensen komen niet aan je en iets minder opdringerig. Erg vriendelijk in contact en op een manier wat meer op zichzelf. De prijzen kloppen direct met wat de LP ervan zegt, dus geen voortdurend onderhandelen. De volgende ochtend wordt op de kamer weer marktje gespeeld en in Malysia slechts met de woorden; last sail.
We maken een stadswandeling langs de moskees, little India (met in de tempel alle rituelen) en verbranden in de Chinese tempel het papier (en bidden bij de Boeddha voor succes op school). Lola wandelt verder met de rode stip op haar voorhoofd. Waarom kunnen hier zoveel geloven zo dicht bij elkaar leven en voelt het zo vredig?

We don`t have to see the whole staircase, just take the first step

Op naar de Petronas twin towers, deze had Isa de eerste avond al gespot en deze landmark mag niet overgeslagen worden. Dat leren ze nu dus op school de wereld, kom je aan in KL; ‘mama ik zie de twintowers van Kl’. ‘Deze Moskee lijkt wel de Taj Mahal’.We gaan er niet in, dat kan ook niet meer. Maar achter de towers zit een mooi park met zwembad, waar we heerlijk relaxen na de lang stadswandeling.

De volgende ochtend pakken we de trein (luxe) en taxi naar Fraiser Hill. We stappen uit op een station waar werkelijk maar 1 man staat. Die kende wel een vriend die taxi rijdt en ons naar Fraiser Hill kan brengen. Een uur lang de berg op en uiteindelijk hebben we een familyroom (lees, een authentic eigen huis), fantastisch. Weinig toeristen en direct naast de Moskee. Even navraag gedaan, dat gepreek begint om 5.30 voor de zon op komt. We eten onze eerste rotti in Malysia, heerlijk. En gaan vervolgens voor de eerste jungle wandeling. 3 km op een plek die bekkend staat om zijn vele vogels. Een schitterende wandeling tussen de takken, het water en al het groen. Naast hele mooie vlinders geen dieren gespot.
En dan 's avonds na het eten (wanneer je het niet verwacht), komt de apenfamilie aan in het dorp. De kliko's en tuinen onveilig. Wij kijken net zolang tot de apen er genoeg van hebben en hij toch provocerend onze kant op komt. Isa en Lola zijn niet bang, want die hebben papa bij. En ze zitten nog steeds in de fase dat ze geloven dat papa vroeger
‘Freek in het wild’ was. Han heeft ook ooit een 'lucky shot' gemaakt toen hij 1 sec de staart van een krokodil aanraakte, deze foto op het juiste moment af laten drukken en aan je kinderen geven, af en toe een sterk verhaal erbij en het plaatje is af. Maar laat ze maar genieten zolang het nog duurt. Straks nemen ze Han mee de jungle in ;).

's Morgens de uitdaging om bij Taman Negra te komen vanuit deze verlaten plek. En zoals we het avontuur op willen zoeken, zo reizen we verder. Om half 9 staat de 'taxi' klaar om de berg af te gaan (Lees 19 jarige jongen met zelf opgepimpte rode sportwagen). Bij het busstation pakken we 2 uur de locale bus, dat is ook weer fijn voor een keer, zoals het hoort toen we gingen backpacken.
Het leuke van in Malysia reizen nu is dat Isa en Lola engels kunnen (en hier ook bijna alle mensen), ze praten met iedereen aan.
In de avond komen we bij de jungle aan. We maken weer een tocht door de jungle, deze is iets minder avontuurlijk want het pad is uitgezet. Maar wel een heel lange brug door de jungle (ik denk wel 40 meter hoog en een kilometer lang). De Canopy, en het grapje was natuurlijk.
You can not pee on the Canopy

In de middag de mooiste tocht door de jungle; Met een lange, smalle boot tegen het stromende, ondiepe en vol met rotsen water in. Dan lopen we nog 1 km door de jungle om vervolgens van de rotsen te kunnen duiken. Han, Isa en Lola eerst...wat worden de meiden groot (en ik oud). Want ik merk wel dat je met de jaren meer bezig bent met wat er kan gebeuren. Stromend water en rotsen, ik kan niet achter blijven. Ik spring, klim over de rotsen, zo cool als ik toch gezien wil worden als mama. En net wanneer ik met de stroming mee wil gaan en enthousiast begin te worden knal ik tegen een rots in het water. Ik klauter via het touw naar boven achter Lola aan die over de rotsen rent alsof het een springkussen is. En glij nog een keer uit op mijn stuitje. Helemaal klaar om me 100% procent te gaan gedragen als een zeurende moeder. De pijn is wel te verdragen, maar ik heb toch een paar dagen nodig om de frustratie dat ik niet kan sporten te laten rusten. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me echt wel dat dit nergens over gaat. Ja, er zijn rampen, armoede, oorlog en intens lijden. We zijn gezond en hebben het geluk dit te mogen beleven. En daarnaast ken ik de weg in de jungle toch niet, dus waar zou ik heen moeten rennen.

De volgende dag reizen we naar de Perhentian eilanden. Een 6 uur met de bus en vervolgens met een volgepropte boot rap naar de eilanden.
De baai waar we voor een week stranden bestaat uit 2 kleine resorts, 5 eettentjes (lekker local), een paar duiks scholen en taxibootjes. Maar bovenal een heerlijk wit strand. Achter de baai de jungle met 2 trekking paden naar de andere 2 baaitjes. Zo fijn wanneer het zo simpel is. Geen verkeer en geen keuze's hoeven maken wat we nog willen zien...vakantie.
Vanuit ons plekje zien we elke dag een grote Varaan, bij het restaurant een slang en net buiten de jungle een prachtige aap. Waarom zien we de beesten telkens buiten de jungle? Oh ja, de meiden klauteren overal tussendoor, maar het is nog steeds niet gelukt om Lola stil te laten zijn tijdens een wandeling, dus misschien dat we daarom geen enkel dier in de jungle spotten.

“Wie met beide benen op de grond blijft staan komt niet ver”, dat zegt Loesje, dus gaan we maar duiken het water in

We gaan onze eerste snorkeltrip doen met z'n vier. Heerlijk onbevangen het water in. Lola gaat met haar duikbril net zo lang onder als ze kan, haalt adem en verdwijnt weer tussen de regenboogvissen, Nemo's, Dory en grote schildpadden, ze zijn er allemaal in deze schitterende onderwaterwereld. Isa gebruikt haar snorkel en kijkt rustig om zich heen, een schitterende rog. Even later horen Lola en ik gegil. Isa heeft met papa haar eerste reefshark gezien. Paniek tot ze veilig op de boot is, daar wordt de paniek vervangen door trots.
We eten veel roti, plekjes worden vertrouwd en Isa en Lola spelen met de kinderen van het restaurant (dat is fantastisch om te zien, kinderen zijn overal op de wereld hetzelfde, zolang wij ze laten zijn).
De volgende dag duikt Han sinds lange tijd weer letterlijk het water in. Zo mooi als het snorkelen hier is. Op het beloofde eiland is het duiken niet de hotspot, maar mooi en wat verwachten we toch allemaal.
We gaan met de taxiboot naar het backpackers strand. Hier is de rust er minder, en het is toch echt voorbij wanneer je de 40 passeerd. Lola trapt net uit de boot op het strand ergens in. En meteen weer de taxiboot in naar de dokter. Die natuurlijk een keurige hoge prijslijst heeft hangen voor de buitenlander. De enige dokter op de twee eilanden, dus een mooie baan met alle duikers en backpackers. Het koraal is al helemaal doodgetrapt, dus daar is genoeg aan verdiend ;).
Nadat we verschillende stranden hebben gespot vind ik rust, want ons plekje is het mooist en het is voor mij altijd makkelijker rust te vinden wanneer er niets meer te ontdekken valt. Dan denk je natuurlijk meteen dat de hele wereld nog open ligt en er dus veel onrust bestaat, maar gelukkig kan ik het in kleine blokjes indelen.

When you become calm and serene on the inside the world becomes more calm and serene on the outside

Nu is het mijn beurt om weer te gaan duiken, dat is erg lang geleden, om wat vertrouwen te winnen doe ik eerst toch maar een opfriscursus. Een vragenlijst invullen, bespreken en een keer in het zwembad naar beneden om bubbels te maken. Wanneer je de standaard regels weer weet is het niet anders dan fietsen, je verleert het niet. Isa vindt het ontzettend interessant. Ze wil heel graag gaan duiken. De vragen blijven komen en de grootte angst voor de witte haai wordt dagelijks besproken ;). Op je 10de kan je een kids duikbrevet halen en vanaf 8 jaar mag je in het zwembad. Maar wanneer ik in het zwembad de herhaling doe, mag Isa een keer bubbels maken. Hoe cool is dat, stralen, en dit zijn de kleine grootse momenten waar je de reis voor maakt.

Een dagje strand wordt ook maar eens aan toe gegeven, want dat hoort bij vakantie. En aangezien rennen niet lukt wordt het echt een dagje alleen maar strand. Dit levert voor de kinderen een echt vakantie gevoel op. Althans het komt het dichtst bij een echt camping gevoel. Ze spelen met de locale meisjes van het restaurant (even oud als Isa en Lola, alleen de oudste is nog kleiner dan Lola). Tussen het afval, rennend over het strand en uren in het water. En `s avonds wordt er door de dochters flink geholpen in het restaurant, dat levert leuke gesprekken op met de meisjes (zouden ze moeten werken, hoe zou het leven op een eiland zijn, etc., etc.)

Han en ik gaan een dagje met z`n twee duiken en laten de meiden bij de duikschool. We duiken samen met een ouder echtpaar die de trigger voor ons waren om de dagen erna weg te kunnen gaan dromen. Dit echtpaar wilden in Azie gaan rondreizen en wonen inmiddels 5 jaar op een boot. Een leven op een boot; Zouden we dat kunnen? Wat levert het op? We dromen raak. En zo welvarend het leven tegenwoordig is. De volgende dag komen we het volgende stel tegen die op een boot wonen. Ze zeggen ook nog eens dat er soms wel 40 boten rondom het eiland liggen, dus echt niet uniek meer. Wat nog wel? Of is het ook echt klaar om uniek te willen zijn? Maar wat is het avontuur dan?
In ieder tijd om gezond te gaan leven, want als je dromen hebt en je wil die ook allemaal nog verwezelijken sla je jezelf wel voor je hoofd wanneer je dit verknalt (aan de andere kant, je hebt niet alles in de hand). Maar Walter noteer maar alvast in je agenda, Han wil nu echt graag samen met de families met een zeilboot gaan eilandhoppen.

Every moment matters

Na een heerlijke week strand, pakken we de spullen, proppen we ons met alle toeristen weer op een enorme speedboot, wachten we weer uren op een bus, hobbelen we 9 uur door het mooie land(schap), wordt Isa weer wagenziek, zoeken we wat snacks te eten bij een te smerig wegrestaurant en komen we aan op een schitterende plek aan de andere kant van het land; Georgetown.
Chinatown, Little India, Moskee 's, maand van de kunst (zoals de designweek in Eindhoven), Tempels, muurschilderingen, weer verkeer (na een week op het eiland te zijn geweest), lekker eten (en koffie), antiek…….Wat een ontzettend mooi oud en hip plekje. Hier lukt het ons prima een dag rond te slenteren. We doen een speurtocht om muurschilderingen te vinden. De eerste avond komen we aan in een heel cool eetcafe, allemaal antieke zooi met modern eten en een hele vriendelijke man volgens de meisjes (in werkelijkheid een dronken amerikaanse man die hier voor het werk kwam).

De volgende dag willen we graag met de trein de berg op, maar die is onder constructie. De canopywalk is gesloten. We besloten de bus naar de jungle te pakken en zien wel waar we stranden voor onze laatste dag in Malysia.

En het mooie van deze reis, we vliegen in 2 uur weer naar ‘huis’, daar waar deel 2 van onze ervaring in Vietnam weer bijna begint.

Isa zit niet in de klas bij haar vriendinnen van vorig jaar, maar laat het allemaal bij de ervaring horen. We kunnen niet alles regisseren en bij elkaar houden, het loslaten en laten gebeuren is de les die we leren. Zelf lijkt ze het ook veel makkelijker op deze manier op te kunnen pakken. Vorig jaar hadden Isa en Lola een juf die jaren ervaring had op een internationale school. Nu hebben ze nieuwe juffen die de visie (nog) niet zo uit kunnen dragen, maar ach de basis is gelegd en daar moet je op vertrouwen.

Han pakt zijn werk weer makkelijk op en ik………………………………..Engels, werken, studeren, HoH, creatief iets maken, lezen, sporten……………………………Alles tegelijk en daardoor moeilijk om tot constructieve stappen te komen. Het is zo`n uitdaging om een bepaalde rust over je heen te krijgen wil je de tijd in het buitenland relax beleven. Wat gun je jezelf.

Dan maar weer de bucketlist erbij:
Mijn bucketlist: If you don`t make the time to work on creating the live you want, you`re eventually going to be forced to spend a lot of time dealing with a life you don`t want
• De stad verkennen: Ik ga 1 keer per week een stukje ontdekken.
Inmiddels ben ik er wel achter dat deze stad met 9 miljoen inwoners niet volledig te ontdekken valt. Er komen wekelijks nieuwe plekjes mijn richting op via vrienden, media of mijn eigen route. Dus wanneer mijn doel is de stad ontdekken, wordt ik misschien gefrusteerd dat ik het doel niet behaal. Ik verander het naar, de stad beleven.
• Studie uitzoeken: Start na de zomer
Hier heb ik mij uren / dagen aan besteed tot ik de pc erg beau werd. Maar ik heb iets gevonden, ik start met organisatiepsychologie.
• Engelse les: Wordt aan gewerkt
Mijn test gehad en ik scoor hoog, nog even een speedcursus.
• Kookles
De les voor backpackers gehad, les van iemand in huis en les van de buurvrouw. En nog steeds lijkt het niet mijn passie te zijn. Maar ik blijf proberen……
• Scooter leren rijden
Inmiddels kan ik niet meer zonder.
• Kledinglijn opzetten
De naaimachine ga ik hier niet gebruiken vrees ik. Maar ik ga samen met een vriendin een eigen lijn opzetten. Zij haar eigen en aangezien dit haar baan is gaat ze mij helpen, onder construction.
• Triathlon: Aan het trainen, maar dat fietsen gaat hem niet worden.
Zoveel mooie sportdoelen wat betreft rennen. Ik heb een trailrunclub opgezet in hcmc (buiten de stad), eens zien hoe dit gaat groeien en hoe ik de weg ga vinden.
• Yogadocent worden:
3 yogatrainers verder en de conclusie blijft dat ik niet soepel ben. Dus het wordt dansles, heb ik plezier aan en aangezien er niet veel concerten zijn hier, dan zweef ik tijdens de dansles wel weg.
• Vrijwilligerswerk: http://www.hopeunending.org
• Minder plannen, maar genieten van het moment.

Always believe that something wonderfull is about to happen

P.s. In mijn verslagen missen jullie februari tot juni, de maanden waarin het meeste is gebeurt mbt het landen en fijne bezoekjes. Maar zo technisch als ik ben, heb ik al mijn schrijven in de gsm gezet en dit gewist. Ik ga het nog proberen te herhalen.
En als laatste, gister een bijzondere avond gehad bij onze buren uit India, zij nodigde ons uit om kennis te maken. Wat een andere wereld India, mooi om met elkaar hierover te spreken. Ik die geen chauffeur wil en zij die uit Dali komt en niet anders weet dat er chauffeurs zijn en zo veel meer.